آن‏گاه كه قلم برداشتي و خواستي از غربت مولايت‏ بنويسي; اما دريغ از حافظه‌ي تاريك تو و ذهن خاموش قلم!

تو خود خوب مي‏داني كه از چشم‏انتظاري چيزي نفهميدي! تو نه محبي و نه عاشق!

آنگاه كه ادعاي عاشقي كردي و از جمعه‏هايت‏ به سادگي گذشتي!

آنگاه كه سوختي و ناله سردادي و دست‏ به دعا برداشتي، اما نه براي ظهور!

افسوس كه واغربتاي آن‏كس در كار جهان مي‏پيچد كه در اين مصيبت غريبي سهيم نباشد. افسوس كه تو خود غربت را سبب مي‏شوي . از چه دم مي‏زني؟ به كه مي‏گويي؟

آنان كه دم از وفا مي‏زنند وعده را از ياد برده‏اند .

پاي جان به ميان آيد همه خاموشند!

آري شايد هركس را سوداي كاري است!

آنان كه اشتياق صحبت او را مدعي‏اند، به خلوت شبانه بر نمي‏خيزند!

آنان كه (والمسارعين اليه في قضاء حوائجه) را زمزمه مي‏كنند، كجايند هنگام حاجتش؟! پاي بي‏رمق را بهانه مي‏كنند و شانه‏هاي بي تقصير خود را بالا مي‏برند؟!

آنان كه آرزوي (والمستشهدين بين يديه) $("div.commhtm img").each(function () { if ($(this).attr("em") != null) { $(this).attr("src","http://www.parsiblog.com/Images/Emotions/"+$(this).attr("em")+".gif"); } });